سلام ،اول از همه براي همه آرزو ميکنم که تونسته باشن اون قد رکه ميخواستن توي تعيين تکليف و تقدير يک سالش سهيم بوده باشن .منم با شما موافقم که کاش يه جاهايي ميشد ريموت رو دست گرفت و دکمه عقب رو زد ولي من ميگم" تو نه در ديروزي ونه در فردايي ،ظرف امروز پر از بودن توست."اگه بتونيم همين الان به اين فکر کنيم که داريم چه کار ميکنيم وبعداز انجام اين کار امروز ميره وميشه جزيي از تاريخ غير قابل بازگشت ،اون وقت اين افسوس و دريغهاي گذشت زمان خيلي کم ميشه هر چند واقعا بعضي وقتها خيلي سخت ميشه.اگه به جاي حسرت خوردن براي گذشت زمان و وقوع بعضي اتفاقات اونها رو به چشم يه تجربه نگاه کنيم قضيه خيلي فرق ميکنه. موفق باشيد.